Gebed

Veel gemeenteleden hebben niet geleerd om te bidden, of kunnen het niet meer, vinden geen vorm die bij hen past. Wel is er de behoefte aan stilte, maar die zoeken ze vaak in yoga, mindfulness of stilteretraites. Wat ze missen is het contact met God. De verbinding met dat wat groter is dan henzelf en buiten henzelf is.

Dit themanummer nodigt uit om stil te staan bij het thema gebed, individueel, maar ook door het te bespreken én te oefenen met anderen. Het eerste artikel zet in bij de bijbelse oorsprong en protestantse traditie van gebed. Daarna staat de vraag centraal: Waar kun je en mag je om bidden?

Het derde artikel gaat in op het verschil tussen mindfulness en gebed. Wat heeft het geloof/de kerk te bieden als het gaat om de behoefte aan stilte en ruimte?

Vervolgens worden vier vormen van bidden uitgewerkt, die hieronder al kort ingeleid worden. Op de website is tot slot een opzet van een avond over gebed te vinden, voor gebruik in kringen, of als themaavond voor de kerkenraad, groothuisbezoek etc.

Vier gebedsvormen

Een gemeentelid vertelde eens dat hij tot zijn zestigste altijd aan het worstelen was, als het ging om bidden. Het lukte hem niet. Hij bad wel, in de kerkdiensten en op vaste momenten van de dag, bijvoorbeeld voor de maaltijd. Maar echt dichtbij God voelde hij zich dan niet. Het was meer een gewoonte. Toen hij een keer een week in een klooster verbleef, overviel het hem dat hij zich zo dicht bij God kon voelen. Hij had een bijzonder contact met God en laafde zich aan de vaste gebedsmomenten, de stilte, de rust. Hij wist zich nauw met God verbonden. Bij thuiskomst wilde hij dat gevoel vasthouden en hield hij zich voor om iedere dag bij het opstaan tijd te maken, stil te worden en te bidden. Dat lukte twee dagen, hij vergat het een dag, daarna deed hij het weer, maar na een week gaf hij het op. Hij kon het niet volhouden. Een jaar erna verbleef hij weer in een klooster en opnieuw voelde hij de nabijheid van God. Thuis lukte het echter niet om dat ritme van gebed vast te houden. De drukte van alle dag, de andere plaats, het bidden werd geen vast ritueel. Hij raakte teleurgesteld en gefrustreerd. Waarom lukte het hem niet om op een vaste tijd te bidden en dicht bij God te zijn?

Er zijn grofweg vier verschillende manieren van bidden. Ieder van ons heeft een wijze die op dat moment het beste bij je past. Je ‘natuurlijke omgang’ met God.

Samengevat zijn er vier vormen van bidden:

De eerste vorm is bidden volgens vaste woorden, op vaste tijden. Deze vorm beoefenen mensen die iedere dag ‘stille tijd’ hebben en dan een dagboekje pakken of een gebedenboek gebruiken, of elke dag een zelfde soort gebed bidden voor het slapen gaan. Mensen die lezen en bidden uit een dagboekje, de Psalmen bidden of het ‘Onze Vader’.

Een tweede vorm is meer intuïtief bidden, op losse momenten, wanneer het in je opkomt. Dat kan dus op de fiets zijn, of in het bos, of tijdens de afwas.

Deze mensen spreken geen mooie zinnen of doordachte woorden, maar stotteren, stamelen, laten hun gedachten de vrije loop gaan.

De derde groep bidt zonder woorden, maar komt dichtbij God door te zingen, in de natuur, of tijdens het fotograferen of schilderen. Zij naderen God via hun zintuigen.

En de laatste groep stemt zich op God af in de stilte. Zij ademen op als er niets is, geen woorden, geen muziek, maar rust en ruimte. Daarin kunnen ze dicht bij God komen.

Voor iemand bij wie de de derde wijze past, dicht bij God komen door de zintuigen, is het moeilijk om elke ochtend om acht uur tijd vrij te maken voor God door het lezen van vaste gebeden. En als iemands partner ervan houdt om hele gesprekken met God te voeren, terwijl de ander God vindt in de stilte, dan kan samen bidden lastig zijn…

Wat is jouw vorm? Hoe kom jij dichtbij God? Door vaste woorden, het open gesprek, je zintuigen, de stilte…? Om eens bij stil te staan…