‘Hij is niets en wist ook niets’

Zomaar een huisbezoek, toen… ‘

Een verslagkaartje van een huisbezoek, vermoedelijk ergens uit de jaren ’50. Ouderlingen – destijds alleen nog maar mannen – gingen standaard met zijn tweeën op huisbezoek. Beide broeders mochten nog eens terugkomen, zo lezen we. Onder die melding zetten ze een streep, kennelijk was dat voor hen een verheugend iets. Apart wordt melding gemaakt van het lezen uit de Nieuwe Vertaling, dat wil zeggen de NBG vertaling van 1951. Wat me vooral trof waren de woorden die hierboven staan. De kaders waren in die tijd nog helder. Ofwel je was gelovig en lid van een kerk, ofwel je was ‘niets’. Kerklidmaatschap en gelovig zijn waren de norm. Het gaf vast ongemakkelijkheid als je daar niet aan voldeed. Moeten zeggen dat je ‘niets’ bent, moet ergens gek hebben gevoeld.

De bordjes zijn inmiddels behoorlijk verhangen. Er is geen norm meer. Velen geloven wel in ‘iets’. ‘Er moet wel iets zijn’, zeggen ze. We hebben er ook een woord voor bedacht: ‘ietsisten’. Er is een enorme levensbeschouwelijke variëteit, mensen putten uit heel veel bronnen. Alles kan, ook christen-zijn en naar de kerk gaan. In ons land kan dat gelukkig nog altijd in alle vrijheid. Huisbezoek is daarbij geen vanzelfsprekendheid meer, maar tegelijk is het een prachtig instrument van gemeenschap en verbondenheid. En gelukkig zijn er nog altijd ouderlingen en pastorale medewerkers die mogen terugkomen. Omdat de ander zich gezien en gehoord wist….