Veel christenen stellen zich God voor als Vader, Zoon en Geest. Eén God, bestaande uit drie personen. Dit brengt met zich mee dat God niet alleen is; Hij is relatie en verbinding in Zichzelf. Een mysterie, niet in woorden te omschrijven.

We voelen ons vaak onmachtig in een wereld vol oorlogen en rampen. Dan verlangen we dat de hemel van zich laat horen. Want wat kunnen we zelf? Ook wanneer het eigen leven door ziekte of verlies volledig ontregeld is, bidden velen om een woord van God. Maar wat als God zwijgt?

Leegte kan ruimte scheppen, zodat je ontvankelijk bent. Voor God, maar ook voor wat er binnenin je leeft en naar buiten moet.

Kerkvader Augustinus (354-430) bezingt de schoonheid van God. Maar hoe kan dat? Kunnen mensen iets van God merken? Is er iets in onze eigen ervaring van de omgang met God waardoor we al stamelend iets kunnen zeggen?

Bij religieuze kunst denken we al snel aan allerlei pracht en praal. Gewaden, beelden, en voorwerpen die uiteindelijk bedoeld zijn om God te eren. Maar noodzakelijk zijn ze niet: ook een kale, lege zaal kan een heilige plek zijn.

De bijbel begint met het scheppingsverhaal. ‘In het begin’ heeft ook de klank van een grondslag: in beginsel is het leven zó bedoeld. Het grote refrein is dat God ziet dat het goed is. Onder de hoede van de hemel komt het leven op gang. Het krijgt doel en zin.

Gloria. Wat laat zich dat makkelijk zingen! Niet alleen in de vele missen die componisten hebben geschreven en waar het ‘Gloria’ dan het feestelijke hoogtepunt is, maar ook in de kerk. We hebben het dan natuurlijk over dat kerstlied, waar het langgerekte Gloria (in excelsis Deo) prikkelt tot ongegeneerd meebrullen met de rest.

Wanneer mij gevraagd wordt hoe ik het scheppingsverhaal uit Genesis lees, noem ik het verhaal een grote lofzang. Het is als een hooggestemde belijdenis waarin verwoord wordt dat God de Bron is van al wat bestaat. Zijn Woord schiep het licht en het leven. Is niet de zon de bron van al het leven? Nee, ook die staat aan de hemel enkel dankzij God.

In 1225 schreef Franciscus van Assisi op zijn sterfbed het Zonnelied. Vanuit een grote intimiteit laat hij de hele schepping God prijzen. De Allerhoogste, Onnoembare, Ene grote God komt alle lof toe, en eer. Alles en iedereen richt zich op Hem. Hoe zou je dat nu verwoorden, als je vanuit de nood van de Aarde, de beleving dat alles één is, dat God in alles aanwezig is, hard wilt roepen en zingen om vrede en heelheid? Als je snakt naar licht, warmte, inzicht? Marjan Bosch doet een poging. Een loflied op de zon en de aarde. Ze nodigt de lezer uit mee te gaan schrijven: wat zijn voor jou de beelden die je verbinden met zon, maan, sterren en al het andere dat samen met ons de schepping vormt? En hoe uit je dan je dankbaarheid, eerbied, verbondenheid?