Er zijn veel manieren waarop je een goede boodschap kunt brengen. ‘Op deze en andere wijze’ verkondigde Johannes de Doper het goede nieuws, zegt Lucas 3:18. ‘Deze wijze’, dat is door mensen aan te spreken als addergebroed, te zwaaien met de spreekwoordelijke bijl en te dreigen met onblusbaar vuur. Ook met een donderpreek kun je blijkbaar het evangelie verkondigen. De mensen liepen er volgens het verhaal massaal voor uit.

Vol vreugde en blijdschap ontmoeten Elisabet en Maria elkaar in hun gezegende toestand. Het onverwachte van hun zwangerschap herinnert aan de ‘onvruchtbare’ aartsmoeders, aan de moeder van Simson en aan Hanna. De naam Maria verwijst naar de profetes Miriam, de zuster van Mozes. De naam Elisabet betekent ‘dochter van Elisa’. De zwangere vrouwen zwijgen niet, maar spreken profetische, revolutionaire woorden. Daarin komen de uittocht en Hanna’s loflied (1 Samuël 2:1-10), de dappere Jaël en de vernederde Lea aan het woord. Het bekende Magnificat keert alle bestaande machtsverhoudingen om.

De eerste twee regels van LB 443 luiden: ‘De engel Gabriël komt aangesneld, de vleugels sneeuw, de ogen vurig fel.’ Oorsprong van dit lied is een Baskisch volks(kerst)liedje, dat in 1897 werd opgenomen in de Archives de la tradition basque. Dat is een Franse verzameling van Baskische volksliederen. Via deze Archives stak het lied over naar Engeland waar het werd vertaald en als Christmas Carol graag wordt gezongen.

De teksten voor vandaag zijn rijk aan beeldende taal: het effenen van de weg, het zuiverende werk van de wolwasser, de smid en de smelter, zaaien en oogsten. Het lijkt allemaal te gaan om processen die moeizaam verlopen, die geduld en inzet vergen, of die pijnlijk zijn als je erdoorheen moet – maar die uiteindelijk leiden tot vervulling, schoonheid en vreugde.

In de relatie van Zacharias en Elisabet is altijd een derde persoon geweest: het kind dat vurig is gewenst, maar niet is geboren. Als Lucas het verhalende deel van zijn Evangelie begint met deze twee mensen, lijkt alle perspectief weg uit hun relatie. Er is grote trouw aan God, maar geen kind en dus geen toekomst. Tot er een andere derde het verhaal binnenstapt: de engel Gabriël.

Op deze eerste zondag van Advent begint het grote verwachten: bergen zullen instorten, en het ritme van dag en nacht zal doorbroken worden, voor de Mensenzoon zal de weg vrijgemaakt worden. De theofanie zal met ongekende natuurverschijnselen gepaard gaan.

Het is de tijd van het feest van de Tempelvernieuwing, het Chanoekafeest, en Jezus wandelt in de zuilengang van Salomo. Tijd en plaats zijn belangrijk: juist door het gesprek tussen Jezus en zijn gesprekspartners daar en op die tijd plaats te laten vinden, maakt de evangelist zijn lezers duidelijk dat deze en deze alleen de Messias is, de Zoon van God.

Op deze laatste zondag van het kerkelijk jaar gaat het vooral over die ‘grote dag van de Heer’ en wat er dan gebeurt. Natuurlijk moet de apocalyps ook op de kerkelijke agenda. Maar moet het jaar zo in mineur eindigen? Wat is vandaag het ‘goede nieuws’?

Tempel en altaar in Jeruzalem zijn ingewijd (2 Kronieken 7:5.9). Die nacht verzekert de Heer Salomo dat Hij in dit huis voor eeuwig zijn intrek zal nemen en bij grote plagen het volk dat het hoofd buigt zijn zonden al vergeven en het land zal genezen (7:11-16). In Efeze is de gemeente Gods woning (Efeziërs 2:21-22); door het geloof woont Christus in de gemeente. Zo zal zij de liefde van Christus kennen (3:14-21).